Nou dat is even geleden, maar hier zijn we weer. We hebben de Milford Track volbracht!
Laten we bij het begin beginnen.
15 november hadden we een briefing over de track en alles daaromheen. We kregen toen ook de backpacks, sleepsheets en regenjas. We besloten op aanraden van hen toch nog maar walking poles (stokken) te huren.
Bij de briefing zagen we de rest van de groep, in totaal 35, en het stikte er van de Koreaantjes ;) Dat was al gelijk lachen omdat de meesten van hen geen woord engels verstonden.
Toen we de anderen zagen, stelde ons dat weer wat gerust. We hadden vooraf wat twijfels of we fatsoenlijk mee konden komen, maar voelden ons aardig fit toen we de rest zagen (niks ten nadele van de anderen).
Na veel informatie gingen we weer terug naar het motel. Hier hebben we onze spullen bij elkaar gepakt en geprobeerd de tas niet te zwaar te maken en tóch alles mee te nemen. Een hele klus dus! Maar uiteindelijk is het gelukt.
We besloten op tijd naar bed te gaan. Veel slaap hebben we echter niet gehad, want Joyce werd ziek en heeft zowat de hele nacht op de wc gezeten.
Van fit beginnen, was dus geen sprake. Ze boden ons nog wel aan om dan een dag later te beginnen, maar dat kwam niet uit met onze planning. Dus de eerste dag eerst maar eens zien door te komen. Gelukkig stond er geen lange wandeling op het programma, maar moesten we met name reizen.
Na een lange bustocht en een lunchstop in Te Anau, moesten we nog een dik uur op de boot. Daarna kon de Milford Track écht beginnen! De eerste lodge, Glade House, was niet ver weg.
Vooraf konden we kiezen uit een privé-kamer of een gedeelde kamer. Gezien de prijs, hebben wij voor dit laatste gekozen. Maar we hadden geluk, doordat veel mensen voor de privé-kamers hadden gekozen en alle Koreanen bij elkaar sliepen, hadden we overal een kamer voor onszelf (wel met stapelbedden).
Na de rugzak te hebben gedropt, was het tijd voor de groepsfoto. Daarna gingen we in kleine groepjes onder leiding van een gids, het bos in voor een wandeling. Hier kregen we uitleg over de flora en fauna.
Terug bij de lodge lekker gegeten en toen was het tijd voor de slide-show (met korte briefing). Deze kregen we elke avond met informatie over de wandeling van de volgende dag en een stukje geschiedenis.
Hierna moesten we per land naar voren komen om ons voor te stellen. Wij waren de enige 2 'Dutch-girls' :)
Elke avond ging om 10 uur de generator uit, dus we moesten zorgen dat we op tijd in bed lagen. We moesten de lampen aanlaten tot die tijd en deze gingen de volgende ochtend weer aan ten teken dat we op moesten staan.

Dag 2: Glade House naar Pompolona Lodge, 10 miles/ 16 km.
Vandaag een redelijk vlakke tocht voor de boeg.
We moesten gelijk over een swingbridge over de Clinton River en de track liep vervolgens het Beech forest in.
Al snel begon het te regenen en werd het tijd voor onze regencapes. We verbaasden ons erover hoe snel het weer kan omslaan daar. Ineens trekt het dicht en begint de regen. Ook kan het net zo snel ineens weer opklaren. Dit opklaren gebeurde gelukkig toen we bij onze lunchplek kwamen. We konden toen nog even wat opdrogen in de zon, want we waren ondanks de regencapes, flink doorweekt. Achteraf gezien had dit weinig nut, want het tweede deel van de track was ook één en al regen.
Rond half 3 kwamen wij, de Dutch-girls, als eerste aan bij de lodge! Wie had dat gedacht, wij van de Lage Landen ;)
Vanuit de lodge konden we de Mickinnon Pass zien, waar we de volgende dag overheen moesten. Dit leek heel ver weg, dus benieuwd hoe het ons morgen zal vergaan.

Dag 3: Pompolona Lodge naar Quintin Lodge, 9 miles/ 14,4 km.
Vandaag de zwaarste beproeving. Al hoewel de afstand redelijk kort was vandaag, moesten we wel veel hoogte overbruggen. De klim omhoog naar de Mickinnon Pass was 5,5 miles en het verschil in hoogte 700 meter.
Het weer vandaag was geweldig! Strakblauwe lucht, sneeuw op de bergtoppen en een lekker zonnetje. Dus we konden vol goede moed beginnen.
Het eerste stuk viel relatief mee (dit noemen ze ook Practice Hill). Daarna begon het echte werk en gingen we zigzaggend de berg op. Hier liepen we ook al in de sneeuw. Prachtig, maar wel erg glibberig af en toe, dus we waren blij met onze walking poles! Hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw er lag, met op de top zelfs zo'n 35 cm!!! Vlak voor het hoogste punt kwamen we bij een gedenkteken. Hier even gepauzeerd en natuurlijk foto's gemaakt van het uitzicht en de Kea's (soort papegaai).
Kort na het hoogste punt, op 1154 meter, kwamen we bij onze lunchplek aan. Hier konden we prachtig uitkijken over de Clinton Valley.
Toen begon de afdaling, waar we in 3,5 mile 900 meter moesten overbruggen. Dit was niet gemakkelijk. Het eerste stuk was vooral zwaar door de sneeuw en het tweede stuk met name door alle rotsen en stenen. De hoofdweg was gedeeltelijk afgesloten vanwege lawinegevaar, dus we moesten een alternatieve (nog steilere!) route nemen.
Gelukkig kwamen we heelhuids beneden en konden we moe maar voldaan, wederom als eerste, onze lodge opzoeken. Het was een geweldige wandeling met super mooie uitzichten.
Daar aangekomen hadden we de optie om nog een wandeling te maken, naar de Sutherland Falls. Deze is met zijn 580 meter de 5e hoogste waterval van de wereld en de hoogste van Nieuw Zeeland. Het was de extra wandeling van 1,5 uur zeker waard! Geweldig en zeer indrukwekkend!!

Dag 4: Quintin Lodge naar Mitre Peak Lodge, 13,5 miles/ 21 km.
Na de zware dag van gisteren, hadden we vandaag een lange, maar wel relatief vlakke wandeling op het programma staan. Ook nu was het weer opnieuw fantastisch!
Deze tocht ging met name door het dichtbegroeide Rainforest. Onderweg weer vele watervallen gezien. De laatste kilometers waren erg zwaar, de bekende laatste loodjes.
Maar op een gegeven moment kwam dan toch eindelijk Sandlfy Point in zicht en dat was het eindpunt van de wandeling. Alle 33,5 miles volbracht!! Woehoeee! Ook hier waren we als eerste binnen, op de voet gevolgd door onze Koreaanse vrienden. Wat een fantastisch enthousiaste en blije mensen en ontzettend goede wandelaars.
Vervolgens wachten op de boot die ons naar onze laatste lodge zou brengen. We konden hier helaas niet buiten op wachten vanwege de sandflies. Het heet er met recht Sanfly Point, verschrikkelijk. En ondanks de insectenspray, hebben we toch nog een paar sanfly bultjes opgelopen.
De laatste lodge was de meeste luxe van allemaal. Het was meer een hotel en we kwamen hier weer een beetje in de bewoonde wereld.
's Avonds kregen we allemaal een certificaat en groepsfoto uitgedeeld. Een erg leuk aandenken aan een geweldige track!

Dag 5: Milford Sounds naar Queenstown en daarna Invercargill.
Vandaag hadden we een cruise door de Milford Sounds. Ze zeggen dat dit het mooist is met regen, want dan komen alle watervallen tot leven. En regen hebben we gehad. Vanaf gisteravond kwam het met bakken uit de lucht. De watervallen waren inderdaad schitterend om te zien, maar dat was ook het enige dat je kon zien. Wij zouden toch meer kiezen voor wat beter weer en daardoor meer uitzichten.
Na de cruise meteen de bus in en kon de lange tocht terug naar Queenstown beginnen. Het was maar goed dat we niet meer hoefden te lopen, want ook nu kwam het de hele dag met bakken naar beneden.
Eenmaal in Queenstown aangekomen, zijn we naar de auto gelopen en meteen doorgereden naar Invercargill. Eigenlijk een schitterende weg, maar door het grauwe weer helaas niet veel van kunnen zien. We waanden ons zelfs even in Nederland; weilanden, koeien, een vlakke weg en regen ;)

Het hotel maakte gelukkig veel goed. Toen we aankwamen hoorden we dat we een upgrade hadden gekregen en nu zitten we dus in 'onze' huiskamer op de bank achter de computer. Wat een luxe!
Helaas maar voor 1 nacht, want morgen vertrekken we naar Dunedin.

Dikke kus ons

p.s. We zijn blij weer op internet te kunnen. We hebben jullie en jullie reacties gemist!