Vanmorgen zijn we naar Otago Peninsula geweest, een soort schiereiland wat bij Dunedin ligt. Je hebt hier verschillende soorten dieren, maar de hoofdreden voor ons was toch voornamelijk de Albatros. Dus stonden we al om half 9 bij het albatroscentrum voor de deur. Helaas ging deze pas om 10 uur open. Een goed begin van de dag dus. Daarom eerst maar naar een uitkijkpunt aan de andere kant van het 'eiland' geweest. Dit was een smal steil weggetje naar boven, maar het uitzicht vanaf de kliffen mocht er zeker zijn!!
Vervolgens weer teruggereden naar het Albatros centrum en we waren precies op tijd voor de eerste tour van die dag. Eerst kregen we een korte uitleg en een filmpje te zien over deze mooie, grote beesten. Vervolgens gingen we naar buiten, naar de kliffen om daar vogels en zeehonden te bekijken. Hier waren we 's morgens echter ook al zelf geweest, dus veel nieuws zagn we daar niet. Daarna ging het gebeuren.. we gingen met de gids door afgesloten deuren naar een uitkijkpost. De gids had ons verteld dat er rond de 200 albatrossen waren, waarvan er nu 30 paren aan het broeden waren. Een goede kans dus om ze te zien, leek ons. Vanuit de uitkijkpost zagen we inderdaad een witte vlek in het hoge gras. Meer dan een vlek zag je ook niet, dus het kon net zo goed een lepelaar of een schaap zijn. Dit was ook het einde van de tour. Dus 80 dollar lichter en erg teleurgesteld gingen we weer naar de auto. We hebben nog wel even duidelijk gemaakt, dat we dit echt belachelijk vonden. We konden nog wel een kop koffie krijgen, maar die mochten ze wat ons betreft in hun r**t steken.
Het eerste stuk in de auto waren we dus mooi pissig, maar we besloten onze dag niet te laten verpesten, dus al snel hadden we de lol er weer in.
De weg naar Twizel, onze eindbestemming voor vandaag, was lang. Dus we besloten maar onderweg onze boterhammen te smeren, net als gisteren. Toen wilde Evelien de broodkruimels vanaf het bordje uit het raam gooien, maar de wind blies alles terug in de auto. Vandaag wilde Joyce heel beheerst hetzelfde proberen, maar bij haar vlogen de kruimels, met bordje en al, uit het raam. Dus de kruimels lagen in ieder geval wel buiten ;)

Op een gegeven moment kwamen we met rijden weer in het bergachtige gebied, waaronder de hoogste berg, Mount Cook. De Maori noemen deze berg Aoraki, wat betekent: de berg die de wolken pakt. We verblijven 4 dagen in dit gebied en kijken nu al weer uit naar de wandelingen. Het is fijn om weer 4 nachten op dezelfde plek te zijn, na al het gereis van de afgelopen dagen. Even weer een beetje rust.

Tot morgen maar weer!

Knuffels ons