Singapore, het laatste verhaal

Het eerste van de reis zit er weer op en is goed gegaan. Gisteravond aangekomen in Singapore en netjes naar ons hotel gebracht. We wilden eigenlijk nog niet slapen, omdat het daar pas 19.30 was, maar voor ons was het 00.30 (Nieuw Zeelandse tijd), onze oogjes vielen dus echt dicht.
Na toch een goede lange nachtrust waren we vanmorgen vroeg op. Tijd om Singapore te verkennen. En wat een drukte, lawaai, vochtige warmte (31 graden!)en chaos vergeleken met het rustige lieflijke NZ! Dat was wel even wennen en onze voorkeur gaat toch echt uit naar NZ!!! We hebben even door Little India gelopen, het grootste reuzenrad van de wereld bekeken in Marina Bay en (uiteraard) een bezoekje gebracht aan Orchard Road. Overal, maar vooral in Orchard Road hing er kerstversiering. Metershoge kerstbomen in allerlei kleuren en overal kerstverlichting, wat een pracht en praal..

Rond een uur of half 2 begon het ook nog eens te regenen, het kwam met bakken uit de lucht en ook nog onweer! Het is toen eigenlijk ook niet meer droog geweest, dus veel hebben we daarna niet meer gedaan.
Uiteindelijk maar terug gegaan naar ons hotel, waar we nog een echt Singapoors dinner hebben gehad. En dan maar wachten, totdat we op werden gehaald voor het vliegveld. Daar zijn we dus nu. Over ongeveer 2,5 uur vertrekken we, dan is het hier 23.50. We hopen dat we nog een beetje kunnen slapen in het vliegtuig en kijken nu al uit om weer in Nederland te zijn, al zullen we NZ wel een klein beetje missen.

Tot heel gauw!

Dikke zoen ons

p.s. Het was geweldig dat jullie ons gevolgd hebben. Nogmaals hartstikke bedankt!!

xxxxx

Christchurch

Daar gingen we dan weg vanmorgen uit Twizel. Op weg naar Christchurch, onze laatste lange rit in Nieuw Zeeland. Onderweg hebben we afscheid genomen van de bergen, want hoe dichter bij Christchurch we kwamen, hoe vlakker het werd.
Iets over de helft van onze route hebben we nog even gestopt voor een kopje thee/ koffie met wat lekers erbij.

Nu zitten we weer in het gezellige hotel, waar 4 weken geleden voor ons het avontuur begon. De tijd is voorbij gevlogen en wat hebben we geweldig genoten van alle leuke, mooie en avontuurlijke belevenissen.
Het is echt een ontzettend mooi land, dat we nooit zullen vergeten. Het was een unieke ervaring.

Vandaag hebben we helaas geen foto's voor jullie, dus jullie moeten de foto's van de afgelopen weken nog maar eens goed bekijken.

Onze koffer staat al weer klaar voor vertrek. Morgenvroeg de auto inleveren en dan op weg naar Singapore. Leuk dat we daar ook een dag zijn, dan zien we ook nog iets van dat land.
Morgen horen jullie waarschijnlijk niks van ons. Overmorgen (maandag) proberen we dan nog weer een verhaaltje erop te zetten voordat we weer naar Nederland komen.

Voor nu alvast ontzettend bedankt voor alle reacties. Het was geweldig om te lezen en te merken hoeveel mensen ons 'in de gaten hielden' :)

Dikke kussss ons

Laatste keer Twizel

Vanmorgen konden we eindelijk weer een keer wat langer liggen, want we hadden besloten vandaag rustig aan te doen.
In Twizel zelf is een lange wandeling mogelijk en wij wilden daar een stukje van lopen. Heerlijk langs het water, tussen de mooi gekleurde bloemen en de bergen op de achtergrond. Na het lopen nog even lekker rustig aan het water gezeten, met de voetjes erin en genietend van de zon.

We zijn op tijd weer terug gegaan naar het hotel, zodat we ons stoelen in het vliegtuig konden reserveren. Voor het eerste deel van de reis is dit alvat weer gelukt. Het komt nu echt dichtbij, over twee dagen zitten we alweer in het vliegtuig.

Vanmiddag hebben we lekker in de zon gelezen. Een relaxte afsluiting van de mooie dagen in Twizel.
Vandaag dus maar een kort verhaaltje omdat we lekker rustig aan hebben gedaan, na al onze drukke dagen hier.

Morgenvoeg gaan we weer op weg naar Christchurch. We hebben nog een behoorlijk lange rit voor de boeg.

Knuffels ons

Twizel

Vanmorgen keken we vol spanning naar buiten of het weer goed genoeg was om naar Mount Cook te gaan. En dat was het!! Een strakblauwe lucht en een stralende zon begroeten ons. Dus hup, na het ontbijt gelijk maar weg. Onderweg hebben we nog maar weer een aantal fotostops gemaakt. Ideaal dat het hier zo rustig op de weg is en je op een autoweg gewoon midden op de straat kunt gaan staan. Het was maar goed dat het gisteren zo slecht was in Mount Cook, want daardoor lag hier nu een dik pak sneeuw. Wat uiteraard mooie plaatjes oplevert :D
Bij Mount Cook hebben we diverse korte wandelingen gedaan. Twee met name met uitzicht op Mount Cook en de omliggende bergen en twee bij de Tasman Glacier, de langste gletsjer van Nieuw Zeeland. Ook hier weer geweldige uitzichten De Tasman gletsjer is heel anders dan de gletsjer in Franz Josef. Daar was het mooie witte sneeuw, hier leek het meer of er een bruine zandlaag overheenlag. Wat wel heel bijzonder was, waren de grote ijs- en sneeuwblokken in het gletsjermeer. De Tasman Glacier smelt erg snel, hij verliest 0,5% van z'n totale oppervlakte per jaar. Erg zonde dus. Het gletsjermeer zag er wel erg verleidelijk blauw uit, maar was toch iets te koud om in te zwemmen. De weg naar de gletsjer toe was trouwens weer onverhard, met erg veel stuifzand. Ondertussen ziet de auto er dan ook niet meer uit. Hij was zwart toen we hem ophaalden in Christchurch, nu heeft hij een bruin-grijze kleur. We hebben net geprobeerd hem schoon te spuiten, maar zonder succes ;)

We hadden de meeste korte wandelingen toen wel gehad daar, dus besloten terug naar het hotel te gaan en rustig in de tuin een boekje te lezen. Dat was althans het plan. Tot we langs een knalrood dubbeldekkertje reden en we besloten daar eens te gaan kijken. Het zag er erg gaaf uit, dus dat leek ons wel wat, met z'n tweeën in zo'n dubbeldekker. Een laatste avontuurlijke actie!! We kregen een stoer leren jasje aan en een helm op en we waren klaar om te gaan. De piloot vertelde af en toe wat en tussendoor hadden we erg oude muziek erop, jaren '50. Dit paste helemaal in de stijl.
De rit duurde 18 minuten en we vlogen over verschillende meren en een plek waar een gedeelte van de Lord of the Rings film is opgenomen. Helaas duurden de 18 minuten voor Evelien net iets te lang. Het was maar goed dat er kotszakjes aan boord waren. Door de harde wind en het gehobbel van het vliegtuig was het nog een heel gedoe om het zakje open te krijgen en er netjes in te spugen. De piloot was me dan ook erg dankbaar dat dit gelukt was. Joyce heeft er gelukkig wel geweldig van genoten en nog wat foto's geschoten.
Dus rustig met een boekje in de tuin zitten is er niet van gekomen. Maar we zijn wel weer een avontuur rijker.

Net hebben we van het buffet in het restaurant gegeten. Het eten was heerlijk, de keuze was reuze en we hebben erg veel lol gehad om een bus vol met Indiase mensen. Ze waren al uit de bakken aan het eten, terwijl de soep nog moest komen. Waren verwonderd over de koude tomaten, maar vraten zich de basten erin. Ook aten ze vrijwel alles met de handen. De rijst werd met saus tot bolletjes gekneed en naar binnen gesloekt. Erg apart om te zien in een restaurant.
Daarnaast hebben we natuurlijk nog heerlijk nagenoten van deze geweldige dag!

Tot gauw!!

Liefs ons

Twizel

Vanmorgen reden we naar Mount Cook Village. Het plan was om de Hooker Valley Track te gaan lopen. Hoe dichter we bij Mount Cook kwamen, hoe slechter het weer werd. De bewolking nam toen en het begon te regenen. Toch maar naar het visitor centre gereden voor wat informatie over de wandelingen in de omgeving. Daar hoorden we dat ze met de eerste swingbridge van de Hooker Valley Track bezig waren, dus dat we hier helemaal niet naartoe konden. Er zijn hier nog genoeg andere mooie wandelingen, maar vanwege het weer besloten we weg te gaan bij Mount Cook en richting Lake Tekapo te rijden. We hadden hier namelijk ook nog een wandeling op de planning staan. Onderweg hadden we gezien dat het weer die kant op er wat beter uitzag. Toen we er waren was het wel wat donker en waaide het behoorlijk, maar we besloten toch de 3 uur durende Mount John Walk te lopen. Dit bleek een goede keus. Het weer werd alleen maar beter en de zon kwam er zelfs door. Heerlijk weer om te wandelen! En ook de uitzichten werden steeds beter. Verbazingwekkend hoe de kleur van het meer was, een soort turquoise. Schitterend!
Al met al een prachtige wandeling!!

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een uitkijkpunt over Lake Pukaki en de omringende bergen. Hier hebben we nog weer wat mooie plaatjes kunnen schieten.

Morgen rijden we nog maar een keer richting Mount Cook, want we willen graag een wandeling maken bij de hoogste berg van Nieuw Zeeland (3754m).
Dus duimen dat het morgen goed en helder weer is!

Dikke zoen ons

Otago Peninsula

Vanmorgen zijn we naar Otago Peninsula geweest, een soort schiereiland wat bij Dunedin ligt. Je hebt hier verschillende soorten dieren, maar de hoofdreden voor ons was toch voornamelijk de Albatros. Dus stonden we al om half 9 bij het albatroscentrum voor de deur. Helaas ging deze pas om 10 uur open. Een goed begin van de dag dus. Daarom eerst maar naar een uitkijkpunt aan de andere kant van het 'eiland' geweest. Dit was een smal steil weggetje naar boven, maar het uitzicht vanaf de kliffen mocht er zeker zijn!!
Vervolgens weer teruggereden naar het Albatros centrum en we waren precies op tijd voor de eerste tour van die dag. Eerst kregen we een korte uitleg en een filmpje te zien over deze mooie, grote beesten. Vervolgens gingen we naar buiten, naar de kliffen om daar vogels en zeehonden te bekijken. Hier waren we 's morgens echter ook al zelf geweest, dus veel nieuws zagn we daar niet. Daarna ging het gebeuren.. we gingen met de gids door afgesloten deuren naar een uitkijkpost. De gids had ons verteld dat er rond de 200 albatrossen waren, waarvan er nu 30 paren aan het broeden waren. Een goede kans dus om ze te zien, leek ons. Vanuit de uitkijkpost zagen we inderdaad een witte vlek in het hoge gras. Meer dan een vlek zag je ook niet, dus het kon net zo goed een lepelaar of een schaap zijn. Dit was ook het einde van de tour. Dus 80 dollar lichter en erg teleurgesteld gingen we weer naar de auto. We hebben nog wel even duidelijk gemaakt, dat we dit echt belachelijk vonden. We konden nog wel een kop koffie krijgen, maar die mochten ze wat ons betreft in hun r**t steken.
Het eerste stuk in de auto waren we dus mooi pissig, maar we besloten onze dag niet te laten verpesten, dus al snel hadden we de lol er weer in.
De weg naar Twizel, onze eindbestemming voor vandaag, was lang. Dus we besloten maar onderweg onze boterhammen te smeren, net als gisteren. Toen wilde Evelien de broodkruimels vanaf het bordje uit het raam gooien, maar de wind blies alles terug in de auto. Vandaag wilde Joyce heel beheerst hetzelfde proberen, maar bij haar vlogen de kruimels, met bordje en al, uit het raam. Dus de kruimels lagen in ieder geval wel buiten ;)

Op een gegeven moment kwamen we met rijden weer in het bergachtige gebied, waaronder de hoogste berg, Mount Cook. De Maori noemen deze berg Aoraki, wat betekent: de berg die de wolken pakt. We verblijven 4 dagen in dit gebied en kijken nu al weer uit naar de wandelingen. Het is fijn om weer 4 nachten op dezelfde plek te zijn, na al het gereis van de afgelopen dagen. Even weer een beetje rust.

Tot morgen maar weer!

Knuffels ons

Catlins

Vanmorgen hadden we moeite om op te staan. Het bed lag nog veel te lekker. Toch maar gewoon netjes op tijd eruit, want er stond een lange route op het programma.
We gaan van Invercargill naar Dunedin via de Catlins, een touristische route. Hier hadden we vele stops gepland en deze waren veelal via onverharde wegen te bereiken.

De eerste stop was bij Slope Point. Dit is het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Nu kunnen we zeggen dat we in het meest noordelijke (bij Farewel Spit) en het meest zuidelijke puntje zijn geweest.
Toen op weg naar Curio Bay, maar voordat we daar waren hebben we eerst lekker een kopje koffie en thee gedronken in een erg schattig klein theehuisje. In Curio Bay was een versteend bos te zien. (Wij zagen vooral een hoop stenen en herkenden er geen bos in). Het zag er best grappig uit. We hoopten hier ook nog pinguins en zeeleeuwen te zien, maar helaas slechts 1 zeehond gezien. Hier waren trouwens wel veel vogels te zien, vandaag was sowieso een vogelrijke dag!
Bij de volgende Bays, Purpoise Bay en Cannibal Bay, hoopten we meer geluk te hebben wat betreft de zeeleeuwen, dolfijnen en pinguins. Lange onverharde wegen er naartoe, maar helaas voor niks. Geen dieren te bekennen :(
Onze laatste hoop was Nugget Point. Ook hier weer een onverharde weg, maar wel vlak langs de kust, dus genoeg te zien. Allereerst zijn we daar naar de vuurtoren gelopen, die rond 1889 afgebouwd is. De vuurtoren stond op een klif en vanaf daar had je een mooi uitzicht rondom. Ver beneden ons waren enkele zeehonden/ zeeleeuwen te zien.
Een stukje terug lag Roaring Bay, waar onze laatste kans voor vandaag was om pinguins te zien. En ja hoor... deze keer was het geluk aan onze zijde. Na een lange dag hebben we dan toch eindelijk de yellow-eyed pinguin gezien, 1 van de zeldzaamste pinguins ter wereld! Het was een komisch gezicht ze uit het water op het strand te zien waggelen, net een komedie! We mochten niet op het strand komen, i.v.m. het broedseizoen van de pinguins, maar vanuit een observatiehuisje konden we ze goed bekijken. Een mooie afsluiting van onze dag :)

Liefs ons

Milford Track

Nou dat is even geleden, maar hier zijn we weer. We hebben de Milford Track volbracht!
Laten we bij het begin beginnen.
15 november hadden we een briefing over de track en alles daaromheen. We kregen toen ook de backpacks, sleepsheets en regenjas. We besloten op aanraden van hen toch nog maar walking poles (stokken) te huren.
Bij de briefing zagen we de rest van de groep, in totaal 35, en het stikte er van de Koreaantjes ;) Dat was al gelijk lachen omdat de meesten van hen geen woord engels verstonden.
Toen we de anderen zagen, stelde ons dat weer wat gerust. We hadden vooraf wat twijfels of we fatsoenlijk mee konden komen, maar voelden ons aardig fit toen we de rest zagen (niks ten nadele van de anderen).
Na veel informatie gingen we weer terug naar het motel. Hier hebben we onze spullen bij elkaar gepakt en geprobeerd de tas niet te zwaar te maken en tóch alles mee te nemen. Een hele klus dus! Maar uiteindelijk is het gelukt.
We besloten op tijd naar bed te gaan. Veel slaap hebben we echter niet gehad, want Joyce werd ziek en heeft zowat de hele nacht op de wc gezeten.
Van fit beginnen, was dus geen sprake. Ze boden ons nog wel aan om dan een dag later te beginnen, maar dat kwam niet uit met onze planning. Dus de eerste dag eerst maar eens zien door te komen. Gelukkig stond er geen lange wandeling op het programma, maar moesten we met name reizen.
Na een lange bustocht en een lunchstop in Te Anau, moesten we nog een dik uur op de boot. Daarna kon de Milford Track écht beginnen! De eerste lodge, Glade House, was niet ver weg.
Vooraf konden we kiezen uit een privé-kamer of een gedeelde kamer. Gezien de prijs, hebben wij voor dit laatste gekozen. Maar we hadden geluk, doordat veel mensen voor de privé-kamers hadden gekozen en alle Koreanen bij elkaar sliepen, hadden we overal een kamer voor onszelf (wel met stapelbedden).
Na de rugzak te hebben gedropt, was het tijd voor de groepsfoto. Daarna gingen we in kleine groepjes onder leiding van een gids, het bos in voor een wandeling. Hier kregen we uitleg over de flora en fauna.
Terug bij de lodge lekker gegeten en toen was het tijd voor de slide-show (met korte briefing). Deze kregen we elke avond met informatie over de wandeling van de volgende dag en een stukje geschiedenis.
Hierna moesten we per land naar voren komen om ons voor te stellen. Wij waren de enige 2 'Dutch-girls' :)
Elke avond ging om 10 uur de generator uit, dus we moesten zorgen dat we op tijd in bed lagen. We moesten de lampen aanlaten tot die tijd en deze gingen de volgende ochtend weer aan ten teken dat we op moesten staan.

Dag 2: Glade House naar Pompolona Lodge, 10 miles/ 16 km.
Vandaag een redelijk vlakke tocht voor de boeg.
We moesten gelijk over een swingbridge over de Clinton River en de track liep vervolgens het Beech forest in.
Al snel begon het te regenen en werd het tijd voor onze regencapes. We verbaasden ons erover hoe snel het weer kan omslaan daar. Ineens trekt het dicht en begint de regen. Ook kan het net zo snel ineens weer opklaren. Dit opklaren gebeurde gelukkig toen we bij onze lunchplek kwamen. We konden toen nog even wat opdrogen in de zon, want we waren ondanks de regencapes, flink doorweekt. Achteraf gezien had dit weinig nut, want het tweede deel van de track was ook één en al regen.
Rond half 3 kwamen wij, de Dutch-girls, als eerste aan bij de lodge! Wie had dat gedacht, wij van de Lage Landen ;)
Vanuit de lodge konden we de Mickinnon Pass zien, waar we de volgende dag overheen moesten. Dit leek heel ver weg, dus benieuwd hoe het ons morgen zal vergaan.

Dag 3: Pompolona Lodge naar Quintin Lodge, 9 miles/ 14,4 km.
Vandaag de zwaarste beproeving. Al hoewel de afstand redelijk kort was vandaag, moesten we wel veel hoogte overbruggen. De klim omhoog naar de Mickinnon Pass was 5,5 miles en het verschil in hoogte 700 meter.
Het weer vandaag was geweldig! Strakblauwe lucht, sneeuw op de bergtoppen en een lekker zonnetje. Dus we konden vol goede moed beginnen.
Het eerste stuk viel relatief mee (dit noemen ze ook Practice Hill). Daarna begon het echte werk en gingen we zigzaggend de berg op. Hier liepen we ook al in de sneeuw. Prachtig, maar wel erg glibberig af en toe, dus we waren blij met onze walking poles! Hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw er lag, met op de top zelfs zo'n 35 cm!!! Vlak voor het hoogste punt kwamen we bij een gedenkteken. Hier even gepauzeerd en natuurlijk foto's gemaakt van het uitzicht en de Kea's (soort papegaai).
Kort na het hoogste punt, op 1154 meter, kwamen we bij onze lunchplek aan. Hier konden we prachtig uitkijken over de Clinton Valley.
Toen begon de afdaling, waar we in 3,5 mile 900 meter moesten overbruggen. Dit was niet gemakkelijk. Het eerste stuk was vooral zwaar door de sneeuw en het tweede stuk met name door alle rotsen en stenen. De hoofdweg was gedeeltelijk afgesloten vanwege lawinegevaar, dus we moesten een alternatieve (nog steilere!) route nemen.
Gelukkig kwamen we heelhuids beneden en konden we moe maar voldaan, wederom als eerste, onze lodge opzoeken. Het was een geweldige wandeling met super mooie uitzichten.
Daar aangekomen hadden we de optie om nog een wandeling te maken, naar de Sutherland Falls. Deze is met zijn 580 meter de 5e hoogste waterval van de wereld en de hoogste van Nieuw Zeeland. Het was de extra wandeling van 1,5 uur zeker waard! Geweldig en zeer indrukwekkend!!

Dag 4: Quintin Lodge naar Mitre Peak Lodge, 13,5 miles/ 21 km.
Na de zware dag van gisteren, hadden we vandaag een lange, maar wel relatief vlakke wandeling op het programma staan. Ook nu was het weer opnieuw fantastisch!
Deze tocht ging met name door het dichtbegroeide Rainforest. Onderweg weer vele watervallen gezien. De laatste kilometers waren erg zwaar, de bekende laatste loodjes.
Maar op een gegeven moment kwam dan toch eindelijk Sandlfy Point in zicht en dat was het eindpunt van de wandeling. Alle 33,5 miles volbracht!! Woehoeee! Ook hier waren we als eerste binnen, op de voet gevolgd door onze Koreaanse vrienden. Wat een fantastisch enthousiaste en blije mensen en ontzettend goede wandelaars.
Vervolgens wachten op de boot die ons naar onze laatste lodge zou brengen. We konden hier helaas niet buiten op wachten vanwege de sandflies. Het heet er met recht Sanfly Point, verschrikkelijk. En ondanks de insectenspray, hebben we toch nog een paar sanfly bultjes opgelopen.
De laatste lodge was de meeste luxe van allemaal. Het was meer een hotel en we kwamen hier weer een beetje in de bewoonde wereld.
's Avonds kregen we allemaal een certificaat en groepsfoto uitgedeeld. Een erg leuk aandenken aan een geweldige track!

Dag 5: Milford Sounds naar Queenstown en daarna Invercargill.
Vandaag hadden we een cruise door de Milford Sounds. Ze zeggen dat dit het mooist is met regen, want dan komen alle watervallen tot leven. En regen hebben we gehad. Vanaf gisteravond kwam het met bakken uit de lucht. De watervallen waren inderdaad schitterend om te zien, maar dat was ook het enige dat je kon zien. Wij zouden toch meer kiezen voor wat beter weer en daardoor meer uitzichten.
Na de cruise meteen de bus in en kon de lange tocht terug naar Queenstown beginnen. Het was maar goed dat we niet meer hoefden te lopen, want ook nu kwam het de hele dag met bakken naar beneden.
Eenmaal in Queenstown aangekomen, zijn we naar de auto gelopen en meteen doorgereden naar Invercargill. Eigenlijk een schitterende weg, maar door het grauwe weer helaas niet veel van kunnen zien. We waanden ons zelfs even in Nederland; weilanden, koeien, een vlakke weg en regen ;)

Het hotel maakte gelukkig veel goed. Toen we aankwamen hoorden we dat we een upgrade hadden gekregen en nu zitten we dus in 'onze' huiskamer op de bank achter de computer. Wat een luxe!
Helaas maar voor 1 nacht, want morgen vertrekken we naar Dunedin.

Dikke kus ons

p.s. We zijn blij weer op internet te kunnen. We hebben jullie en jullie reacties gemist!